Ξεκινάμε
για ένα
σημαντικό
ταξίδι
ίσως ένα απο τα δυσκολότερα ταξίδια μας
... Τα αισθήματα που επικρατούν πολλά !!!
Ο ταξιδιώτης γύρισε με άδεια τα μάτια.
«Δεν είσαι συ!» έκλαψε ο εγκαταλελειμμένος φίλος.
«Μου έταξες τη φωτιά που δεν σώνεται,
Κι αυτό που μου φέρνεις δεν μπορεί παρά να ‘ναι το τέλος».
Ο ταξιδιώτης κοίταξε τα άδεια του χέρια
Και είπε: «Σου δίνω πράματα που δεν μπορείς να δεις˙
Τους θησαυρούς της γης πέρα από κάθε γη,
Τα μυστικά της θάλασσας πέρα από κάθε θάλασσα.
Οι ψυχές μας έχουν σύνορα κι η αγάπη μας αναπόφευκτα
Θα προσαράξει εκεί που όλα αρχίζουν. Η σιωπηλή άκρη
Είναι γεμάτη ναυάγια. Την ψυχή μου την γύρισαν πνιγμένη
Μιας και τ’ όνειρό της αψήφησε τον ανθρώπινο νόμο.
Με βλέπεις εδώ, αλλά δεν έχω επιστρέψει.
Οσα δεν υπάρχουν είναι προορισμένα να ανατρέπουν
Τα όσα υπάρχουν, τα πλούτη που αποκτήσαμε.
Oταν θα ‘ναι πια όλα χαμένα θα βρούμε το Απειρο».
μτφρ.: Νάνος Βαλαωρίτης, Μανόλης Μαρκάκης, εκδόσεις Χάρβεϋ, 1988
1 σχόλιο:
Καλή χρονιά κι από 'δω, Θοδωρή. Με μια ένσταση: Ας μην το θεωρούμε "το δυσκολότερο ταξίδι". Αν το βλέπαμε ως πλούσιο, κάτι σα μια καβαφική Ιθάκη, δηλαδή, ίσως κερδίζαμε πολλά.
Τολμώ συμβουλή: Μην τρομάζεις την κούραση, την πίεση, το σύστημα κλπ. Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες - θυμίζω - συναντάμε μέσα μας αν κουβαλάμε.
Καλή δύναμη, λοιπόν, για το ταξίδι και ευχές να το απολαύσεις, ανακαλύπτοντας στοιχεία και δυνάμεις του εαυτού σου, άγνωστα, πιθανώς, μέχρι τώρα.
Δημοσίευση σχολίου