Το ταξίδι στα άστρα

...Κόσμοι. Κόσμοι πού πλησιάζουν. Που γνωρίζονται. Που βρίσκουν δειλά δειλά ο ένας την ουσία του άλλου. Που μοιράζονται το άγγιγμα των λολουδίων , τον αέρα της ζωής.
Την συνάρπαζαν πάντα οι καινούριοι κόσμοι. Κι έπειτα...Έτσι ξαφνικά. Κάποιες φορές, ξέρεις, ακόμα κι αν έρθουν κοντά δύο κομήτες μπορεί η αγκαλιά τους να ομορφύνει το σύμπαν κι όχι να το πονέσει , να το καταστέψει... Την άφησα να βυθιστεί στον κόσμο της. Το κατάλαβα πως αυτό είχε ανάγκη, πάντα σε όλα βουτούσε με το κεφάλι, γι αυτό και οι αμυχές. Μόνο αμυχές όμως τώρα. Ο καινούριος κόσμος της υποσχέθηκε χάδια απαλά, ψυχές ανέγγιχτες , όνειρα ζωής . Αυτή τη φορά όχι αδίεξοδος , όχι τοίχος στο τέρμα... Κόσμοι διαφορετικοί, κόσμοι παντωγνώστες. Ξέρουν τα μυστικά και κοιτούν τα αστέρια απ’ τα παράθυρα. Ναι, ανέβαινε στο παράθυρο, να δει τον ουρανό ..ήθελε να κάνει το βήμα , να φτάσει τα αστέρια. Χέρια γερά γύρω στη μέση της της ορκίζονταν πως μπορεί να αφεθεί, όχι δε θα την άφηναν , όχι δε θα πέσει. Κόσμοι με χριστουγεννιάτικα λαμπίονια που δε σβήνουν ποτέ. Τα ονειρεύοταν τα λαμπίονια αυτά.. Δεν την κατάλαβα, δεν την πρόσεξα. Μα ήταν καλό, έπρεπε να ανέβει. δεν την κατάλαβα , δεν την ένιωσα ..Ήθελε να ξεκινήσει ένα ταξίδι στους κόσμους. Τώρα μοναξία. Ματια κλειστά, χείλη ενωμένα μα πάντα θα είμαστε μαζί. Όσο υπάρχουν τα λαμπίονια στον ουρανό , πάντα θα ξέρω οτι σ' ένα απο αυτά θα είσαι και εσύ , και όταν βρω σε ποίο , τότε θα ανέβω στο παράθυρο και θα κάνω το βήμα .Κόσμοι. Κόσμος.